Zasady Texas Holdem

Aby gra nie była zbyt statyczna, w Texas Holdem obowiązują tak zwane blinds, zwane po polsku ciemnymi – czyli po prostu obowiązkowe stawki, które musimy zapłacić jeszcze przed obejrzeniem pierwszej karty.

W Texas Holdem występuje big blind oraz small blind. W niektórych turniejach występować również może tak zwane ante.

Po wpłacie blindów i ante dealer rozdaje po dwie karty dla każdego uczestnika gry. Każdy gracz bierze udział w licytacji.

Po tej rundzie następuje wyłożenie trzech kart na stół (tak zwany flop) i zaczyna się druga runda licytacji.

Po jej zakończeniu na stół trafia czwarta karta, czyli turn, przeprowadzana jest trzecia runda licytacji.

Po jej zakończeniu na stole pojawia się ostatnia już, piąta karta, tak zwany river, i zaczyna się ostatnia, czwarta runda licytacji.

Jeśli stawki (bety) zostaną wyrównane, następuje showdown, czyli porównanie układów.

Podczas każdej z rund licytacji gracz ma do dyspozycji następujące ruchy:

• CHECK (czekam) – ta opcja występuje tylko wtedy, gdy w rundzie nie pojawiły się jeszcze żadne podbicia, oznacza powiedzenie „stawiam nic” i tak się też je traktuje – jeśli ktoś następny przebije check, trzeba do niego wyrównać
• BET (stawiam) – to położenie na stół określonej ilości żetonów, do której następnie muszą wyrównać inni gracze
• CALL (sprawdzam) – jeśli jakiś z graczy wykonał wcześniej bet, wyrównanie tego właśnie beta nazywa się call
• RAISE (przebijam) – jeśli jakiś z graczy wykonał wcześniej bet, podbicie go nazywamy raise. Raise to najbardziej agresywne zagranie, a jego wyjątkową formą jest all-in, czyli postawienie wszystkich dostępnych żetonów.
• FOLD (pas) – tę opcję mamy zawsze, nawet jeśli teoretycznie moglibyśmy powiedzieć check. Fold to odrzucenie kart (nie wolno ich pokazywać!) i rezygnacja z dalszej części rozgrywki. Oczywiście wszystkie żetony, które położyliśmy na stole, przepadają.

Pierwsza runda, w której wszyscy gracze dostają swoje karty i wpłacają blindy.

Small blind (mała ciemna) wpłaca gracz znajdujący się na następnym miejscu w lewo po rozdającym (dealerze), big blind (duża ciemna) wpłaca ta osoba, która znajduje się na następnym miejscu po small blindzie w lewo.

Dealer (rozdający) przed rozgrywką jest losowany i co rozdanie przesuwa się o jedną pozycję naprzód – tak, żeby wszyscy musieli prędzej czy później wpłacić blinda. Jeśli gramy w turnieju z ante, na samym początku zostaje ono pobrane z naszego konta – to stawka, którą wnosimy niezależnie od naszej pozycji na stole względem dealera, mająca nas zachęcić (zwykle skutecznie) do agresywniejszej gry.

Dealer rozdaje po dwie zakryte karty każdemu graczowi, wydając po jednej i zaczynając od gracza po swojej lewej stronie, a kończąc na sobie. Gdy wszyscy gracze mają swoje karty (po angielsku tak zwane hole cards albo pocket cards), zaglądają w nie i oceniają siłę swojej ręki (ang. hand).

Na podstawie tej wiedzy odbywa się pierwsza runda licytacji, w której gracz następny po big blindzie (który obecnie jest najwyższą stawką na stole) musi go co najmniej wyrównać – ale oczywiście może również podbić. Wolno podbić podbicie – dzieje się tak często na etapie preflop, bowiem trzeba pamiętać, że na razie widzimy tylko dwie z potencjalnych siedmiu kart, którymi będziemy dysponować.

W wielu turniejach czy stołach keszowych na etapie preflop nie jest dozwolone zagranie all-in, czyli postawienie wszystkich żetonów, jakie aktualnie mamy. Jeśli taka możliwość istnieje, oczywiście możemy z niej skorzystać – o ile uznajemy, że warto tak zagrać. Jeśli wszyscy tylko dorównają stawkę do wysokości big blinda, gracz z tej pozycji ma jeszcze prawo głosu. To unikatowy moment, w żadnej innej chwili po wyrównaniu naszej stawki nie możemy licytować. Big blind może swoją stawkę podbić lub po prostu sprawdzić. W takim przypadku gra przechodzi do kolejnej rundy – flop.

Drugą rundą jest flop, trzy pierwsze karty wspólne na stole.

Dealer najpierw tradycyjnie pali pierwszą kartę (odkłada ją na bok), a następnie wykłada trzy odkryte, wspólna dla wszystkich graczy karty.

Pozycje graczy w tej rundzie nie wynikają z licytacji w pierwszej rundzie, dlatego też pierwszym, który musi podjąć decyzję licytacyjną, jest gracz na lewo od dealera. W każdej rundzie po wyłożeniu flopa dealer jest zawsze ostatnim graczem podejmującym decyzję, gracz na lewo od niego – pierwszą.

Licytacja na tym etapie kończy się tak samo, jak przed flopem – wyrównaniem stawek do najwyższej. Możliwe jest gremialne przeczekanie – jeśli żaden z graczy nie rzucił na stół żadnych żetonów, runda kończy się.

Na etapie flopa wiemy najwięcej i o swojej ręce, i o układach przeciwników.

Przykładowo już na flopie mogą się pojawić niesamowite układy – na przykład jeśli startowaliśmy do gry z dwoma niskimi connectorami (kartami dającymi szanse na strita), już na tym etapie może się okazać, że udało się go uzbierać! Załóżmy, że mamy na ręku 6 i 8, a na flopie pojawiło się 10, 9 i 7. Te pięć kart dają nam już teraz strita! Uwaga jednak, bo jeśli ktoś ma na tym etapie J i 8, ma strita od nas wyższego! Trzeba zawsze zdawać sobie sprawę z zagrożeń.

Trzecia runda licytacji to turn, podczas którego dealer pali jedną kartę i wykłada jedną na stół.

Karty wspólne są już prawie wszystkie na stole, zasadniczo na tym etapie najmniej jest szalonych akcji, a najwięcej czekania na river, czyli na ostatnią kartę.

Zasady licytacji pozostają niezmienione – dealer jest na najlepszej pozycji, bo jako ostatni podejmuje decyzję, czy (i jak) zagrać w danym rozdaniu, czy nie.

Podczas turna wiele układów zyskuje na sile – w omawianym wcześniej przykładzie pojawienie się Q na stole (do kompletu z 10-9-7) niesamowicie wzmacnia pocket J-8, ale z drugiej strony od teraz strita (i to najwyższego) ma również K-J, dotychczas bezwartościowy…

Czwarta runda licytacji następuje po wyłożeniu przez dealera (oczywiście po uprzednim spaleniu) piątej i ostatniej wspólnej karty na stół, tak zwanego rivera.

River to gwóźdź do trumny tych graczy, którzy liczyli na dobranie czegoś mocnego w ostatniej karcie, ale z drugiej strony jeśli mieli wiele możliwości zebrania dobrego układu, to właśnie w tym momencie przebiega przez nich dreszcz euforii.

Licytacja odbywa się podług zasad z poprzednich rund i jest zazwyczaj krótka i szalenie agresywna. Gracze znają wszak 5/7 całego stołu i mogą sobie wyobrazić, co mają ich przeciwnicy – oraz to, czy sami przypadkiem nie mają nutsów, czyli najlepszego możliwego do uzyskania układu.

Jeśli jednak nie nastąpi sytuacja, w której po becie wszyscy gracze spasują i co najmniej dwie osoby wyrównają maksymalną stawkę, następuje tak zwany showdown, czyli demonstracja, kto ma jaki układ.

Showdown to już czysto techniczna runda – gracze odkrywają swoje karty i demonstrują, jaką siłą ręki dysponują. Warto przy okazji pamiętać, że grają wyłącznie o takie pieniądze, jakie postawili podczas wcześniejszych rund licytacji. Jeśli jeden gracz postawił 3000, a drugi miał tylko 1000 i chciał zagrać all-in – miał do tego prawo, ale w razie wygranej podczas showdownu przysługuje mu jedynie 1000 z tych trzech tysięcy. Oraz nie bierze udziału w żadnych wygranych z licytacji, które odbywały się już po jego all-inie.

Texas Holdem to gra wybitnie strategiczna. Poza siłą naszej ręki i potencjalnymi kartami naszych rywali, musimy brać pod uwagę przede wszystkim pozycję – o czym wielu początkujących graczy zapomina. Jeśli odzywamy się pierwsi z pozycji UTG, jesteśmy bardzo podatni na wszelkie podbicia z dalszych pozycji. Z kolei button może sobie pozwolić na spokojny przegląd pola walki. Więcej o strategiach i poradach dotyczących Texas Holdem piszemy w LINK tym dziale.